Historia paszportów i dowodów osobistych znacząco się różni.=. Kształt i format większości dzisiejszych dowodów osobistych został ujednolicony dopiero w 1985 r., w przeciwieństwie do standaryzacji paszportów w 1920 roku. Jednak w minionej dekadzie dokumenty tożsamości znane jako dowody osobiste przeszły prawdziwą transformację.
Napoleon Bonaparte jest uważany za głównego prekursora dokumentów, które znamy jako dowody osobiste. W XIX-wiecznej Francji, Napoleon ustabilizował prawa własności i wprowadził nową politykę biurokratyczną. Napoleon był także odpowiedzialny za wprowadzenie systemu dokumentów tożsamości pracowników w latach 1803-1804. I, chociaż system był przeznaczony tylko dla francuskich pracowników, skłonił innych przywódców do wprowadzenia podobnych systemów identyfikacji w swoich krajach.
Jednym z przykładów jest Mahmud II, który – pod wrażeniem sukcesu reform napoleońskich, w 1844 r. – wprowadził do imperium osmańskiego narodowe dowody osobiste. Należy jednak zauważyć, że niewiele krajów kontynuowało ten trend, aż do II wojny światowej, kiedy to przywódcy narodów zaczęli wprowadzać systemy dokumentów tożsamości w celu wzmocnienia bezpieczeństwa państw, którymi rządzili.
Aktualnie dowody tożsamości obowiązują w ponad 100 krajach na świecie. Służą jako dokument potwierdzający tożsamość, którym posługiwać można się w przypadku m.in. głosowania w wyborach, podróży, czy w przypadku potwierdzania tożsamości w trakcie procedur bankowych (otwieranie konta, ubieganie się o pożyczkę) bądź kupna produktów przeznaczonych dla osób pełnoletnich.
Ich użytkowanie opiera się na trzech głównych filarach roli, które spełniają dokumenty tożsamości – potwierdzania tożsamości, przekraczania granic, czy uzyskiwanie dostępu do usług.
Szeroko znana definicja krajowego dowodu tożsamości opisuje go jako dokument zawierający zdjęcie jego posiadacza, zwykle wydawanego w formie plastikowej karty wielkości karty kredytowej, z osadzonymi cyfrowo danymi osobowymi.
Należy jednak zauważyć, że powszechnie znana definicja dowodu osobistego – często wymieniająca i opisująca jego fizyczne, namacalne cechy – może wkrótce, przynajmniej w pewnym stopniu, zmienić swoje brzmienie.
Wszystko sprowadza się do tego, że w ciągu ostatnich dwóch dekad, dowody osobiste uległy znacznej przemianie. Powodem tego jest – w głównej mierze – globalna transformacja technologii i rozwój rozwiązań, które wpłynęły na to, jak dokumenty tożsamości są produkowane, personalizowane, udostępniane i wykorzystywane przez ich posiadaczy.
Dowody tożsamości przeszły długą drogę, od papierowych broszur i odręcznie pisanych kart, nieposiadających żadnych zabezpieczeń, które choćby w najmniejszym stopniu przypominałyby te, które możemy dziś znaleźć na naszych dokumentach tożsamości. Obecnie dowody osobiste – zamiast na papierze – są wydawane w formie kart poliwęglanowych i zawierają zabezpieczenia takie jak hologramy, zabezpieczenia fluorescencyjne i kody kreskowe.
Obecnie najsilniejszy wpływ na kształtowanie i definiowanie trendów dla dowodów tożsamości ma, bez wątpienia, rozwój technologii biometrycznych.
Biometria odnosi się do charakterystycznych, osobistych cech biologicznych, które można wykorzystać do identyfikacji osoby. Obejmuje to cechy takie jak odciski palców, odciski i geometria dłoni, DNA, rozpoznawanie twarzy, rozpoznawanie tęczówki, skany siatkówki oka, a nawet żył.
W ciągu ostatnich kilku lat można było zaobserwować wyraźne ukierunkowanie na użycie technologii biometrycznej w przypadku paszportów i dowodów osobistych.
Główna transformacja obejmowała wprowadzenie chipa NFC – nowej funkcji zabezpieczającej, która umożliwia bezdotykowe skanowanie i odbieranie danych osobowych, w tym odcisków palców, obrazu twarzy posiadacza i innych cech biometrycznych. Dane zawarte w dokumentach i przechowywane w chipie mogą się różnić w zależności od kraju oraz krajowych przepisów, preferencji i wymagań.
Od początku 2020 roku – czyli roku, którego główne wydarzenia oraz działania naznaczone były przez pandemię wirusa COVID-19 – ogólnoświatowe ograniczenia były powodem przyspieszenia wprowadzenia większej ilości rozwiązań zbliżeniowych (bezdotykowych) oraz wymusiły na rządach na całym świecie przekształcenie wewnętrznych systemów identyfikacji obywateli i dostosowania ich do nowo przyjętych norm i standardów.
Jednym z największych wyzwań, przed jakimi stanęły instytucje na całym świecie, było zachowanie zgodności z surowymi przepisami dotyczącymi polityki KYC (Poznaj swojego klienta) i AML (Przeciwdziałanie praniu pieniędzy). W rezultacie, znacznie wzrosła popularność i wykorzystanie rozwiązań onboardingu klientów i weryfikacji tożsamości online. Jednym z najsilniejszych filarów tych rozwiązań jest właśnie technologia biometryczna, pozwalająca na zastosowanie rozwiązań takich jak rozpoznawanie twarzy czy skanowanie tęczówki i odcisku palców, czy rozwiązań pozwalających na sczytanie danych z chipów będących częścią dokumentów tożsamości.
Fully-Verified oferuje rozwiązanie do weryfikacji tożsamości oparte na technologii wideo, które łączy zalety ludzkiej i sztucznej inteligencji (AI). Dwa modele weryfikacji tożsamości zaprojektowane przez Fully-Verified – Self-Verify (automatyczny proces, podczas którego użytkownik wykonuje kroki pozwalające na weryfikację samodzielnie) oraz Live-Verify (weryfikacja wideo na żywo, z operatorem) wykorzystują oprogramowanie do rozpoznawania twarzy, które pozwala potwierdzić, iż osoba posługująca się dokumentem jest jego prawowitym właścicielem. Ponadto, operator jest w stanie potwierdzić autentyczność dokumentu, oceniając zabezpieczenia i zgodność automatycznie pobieranych danych osobowych.
Rozporządzenie europejskie (UE) 2019/1157 weszło w życie w sierpniu 2021 r. Jego celem jest – przede wszystkim – ujednolicenie dowodów tożsamości w Europie, w celu wzmocnienia bezpieczeństwa krajowych systemów identyfikacyjnych, a także kart pobytu wydawanych przez członków Unii Europejskiej. Wzmocnienie i ujednolicenie zabezpieczeń dowodu osobistego zapobieganie fałszerstwom, co – według rozporządzenia Komisji Europejskiej – pozwala władzom na lepszą walkę z terroryzmem i przestępczością zorganizowaną, a także kradzieżą tożsamości.
Zgodnie z nowo wprowadzonymi przepisami, dowody tożsamości będą musiały zawierać strefę odczytu maszynowego (MRZ), zawierać chip i być wykonane z trwałego plastiku (poliwęglanu) zamiast papieru. Wymagane jest, aby chip zawierał w sobie dane, takich jak wizerunek twarzy i dwa odciski palców posiadacza, co jest opisane jako najbezpieczniejszy sposób potwierdzenia tożsamości i zapewnia dodatkową warstwę ochrony przed fałszerstwem i próbami kradzieży tożsamości.
Nowa generacja elektronicznych dowodów osobistych (eID) nie tylko zapewni skuteczną ochronę danych obywateli, a także pozwoli rządom na tworzenie i wdrażanie nowych rozwiązań online. Rozwiązania te umożliwią obywatelom tworzenie własnej tożsamości mobilnej i dostęp do zdalnych usług publicznych, takich jak portale medyczne, portale administracji publicznej, portale zdalnej deklaracji podatkowej i elektronicznego głosowania, czy platformy edukacyjne.
Dowody osobiste – nie tylko w Europie, ale i na całym świecie – przeszły znaczącą transformację, która przyczyniła się do zwiększenia poziomu bezpieczeństwa weryfikacji tożsamości poprzez implementację rozwiązań, które znacząco utrudniły – bądź całkowicie uniemożliwiły – fałszerstwo oraz próby posługiwania się skradzionymi dokumentami.
Trendy dotyczące dokumentów osobistych i dokumentów tożsamości w ogóle, zmieniły nie tylko ich budowę czy formę, ale także sposób, w jaki ludzie na całym świecie posługują się swoimi dokumentami i weryfikują swoją tożsamość. Dostosowując formę dokumentów tożsamości i otwarcie drogi do posługiwania się dokumentami elektronicznymi, liderzy państw przystosowali się do wymagań postawionych przez zmiany społeczne i technologiczne, tym samym kreując drogę do całkowicie zdalnych rozwiązań.
Fully-Verified was created as answer to its founders collectively losing over $150 000 to various types of fraud in their eCommerce businesses.